اطلاعات عمـــــومي

چون کبوتر، روحِ مادر، پر کشید
 تا که جامِ تلخِ هجران سر کشید

روی بومِ سرنوشت، دستِ قضا
 نقشی از یک لاله ی پرپر کشید

بارِ سنگینِ یتیمی را به دوش
 در سنیــنِ کودکی دختر کشید

در عزا و ماتمِ بی مادری
 ناله ای از قلبِ پُر آذر کشید

بی کفن بود و عبایش را نبی
 روی او با دیدگانِ تر کشید

کربلا که نه عبا بود و کفن
 پنجه ی غم بر رخش مادر کشید

لشگری بر روی جسمِ بـی سری
 پیرهنی از نیزه و خنجر کشید

پیکری عریان و بی غسل و کفن
 خواهری آه از دلِ مُضطر کشید

دختری گریه کنان می گفت اَب
 کافری از روی او معجر کشید